Zofia Stryjeńska – obrazy
Zofia Stryjeńska stworzyła nowy, charakterystyczny styl, który w latach 20. i 30. dwudziestego wieku wpisywał się w ówczesny „art deco”. Tworzyła sztukę, którą nazywała użyteczną, na pierwszy plan wysuwając to co piękne, dla zwykłego człowieka. W swojej twórczości zwracała uwagę na to co towarzyszy ludziom w codzienności jak np. meble czy dodatki. Mocne akcenty stawiała na afirmację życia wtopionego w naturę i cykle nią rządzące. Z jej obrazów emanował nastrój radosnego celebrowania każdego dnia, który był wpisany w polską, wiejską codzienność. Nawiązywała do wierzeń, legend i historii ludowej. Charakterystyczne dla niej były obrazy w temperach, akwarelach i gwaszach.
Obrazy Stryjeńskiej charakteryzowała dynamika, wielobarwność i obfitość szczegółów. Chociaż jej portfolio było niezwykle bogate to kulminacyjnym momentem w jej twórczości były lata 1917-1923 w których to m.in. wykonała temperą cykl pięciu obrazów „Pascha” łączące religijność z ludowością. W latach 1918 i 1922 wydała dwie teki litografii „Bożki słowiańskie” nawiązując tym samym do słowiańskiej mitologii. W 1917 roku podjęła się wykonania fresek w Muzeum Techniczno-Przemysłowym w Krakowie oraz polichromii sal w baszcie Senatorskiej na Wawelu. Również dekoracje winiarni Fukiera z 1917 zostały wykonane przez Stryjeńską. Z kolei wśród kompozycji monumentalnych jej autorstwa wyróżniały się obrazy z 1921 roku w ramach cyklu „Łowcy Bogów” oraz 1923 roku zatytułowane „Poranek”, „Wieczór” oraz „Koncert Beriota”. Znawcy sztuki podkreślają, że jej malarstwo dekoracyjne było każdorazowo doskonale zintegrowane z architekturą.
Z kulminacyjnego momentu jej twórczości pochodzi również cykl „Młoda wieś polska” który stanowi apologię wiejskiego życia i młodości. Stryjeńska opierała się w nich na wizerunkach młodych dziewcząt noszących kwiaty i wstążki, młodzieńców oraz dzieci. Jednymi z najpopularniejszych obrazów Zofii Stryjeńskiej są: „Dziewczyna z lilią na głowie, po 1940”, „Grajek i dziewczyna – wieczór w górach, po 1945” oraz „Rodzina rybaka, po 1935”.
Jej portfolio było jednak zdecydowanie bogatsze aniżeli wyłącznie obrazy. W swojej pracy niejednokrotnie udowadniała, że żadnej pracy się nie boi. To między innymi jej autorstwa powstały dekoracje we wnętrzach polskich statków pasażerskich „Batory” i „Piłsudski”.
Będąc członkiem Stowarzyszenia Artystów Polskich Rytm, wzięła udział w 1925 roku w Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu, gdzie uczestniczyła w zdobieniu sali głównego polskiego pawilonu zaprojektowanego przez J. Czajkowskiego sześcioma panneaux przedstawiającymi rok obrzędowy w Polsce.
Prezentacje jej indywidualnej twórczości odbyły się między innymi w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (w latach 1919 oraz 1926), paryskiej Galerie Crillon (1921), londyńskim New Art Salon (1927), lwowskim Muzeum Przemysłu Artystycznego (1932) oraz w warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki (1935). Stryjeńska zdobyła również sławę za granicą. Jej prace były wystawiane m.in. na Biennale w Wenecji (w latach 1920, 1930, 1932) oraz na wystawach organizowanych w latach 1927-1939 przez Towarzystwo Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych.
Obecnie jej reprodukcje można znaleźć w BoszArt – nowoczesnej drukarni, tworzącej reprodukcje na indywidualne zamówienie. Ceny obrazów Stryjeńskiej w BoszArt wahają się od 170 do 630 złotych. Drukarnię wyróżnia fakt, że jako jedyna w Polsce dysponuje prawami do reprodukowania prac Tamary Łempickiej.